Mijn oogst van 2024, of in andere woorden: Hoe de zogenaamde spirituele workshops perfect aansluiten op de klassieke psychologische/ therapeutische leergangen en elkaars (uit)werking en integratie bevorderen. 

Burn-outje

Het is bijna een jaar geleden dat ik op de pauze knop moest drukken door het ontvangen van een klein schattig burn-outje. Omdat ik op tijd was en fijne steun ontving duurde het gelukkig maar 3 maanden.

Mijn energie was laag, mijn emoties vlak, mijn innerlijk vuurtje brandde zwakker dan ik nodig had. Thema’s als helemaal onthechten (niet sociaal verbonden zijn), me terugtrekken, doen wat ik wil, grenzen beter voelen en aangeven, timemanagement op mijn werk en tijd maken voor creativiteit kwamen allemaal langs. Ik moest me nog serieuzer nemen, dan ik tot die tijd deed.

Een fijne week op een vrouwenreis naar Egypte, waar ik me kon overgeven aan mijn kameel en Bedoeïenen, gaf me een extra boost. Vrij dansen en in de natuur zijn voeden ook mijn vuurtje.

Watertrappelen

Afgelopen week was ik op een leuk congres op Ameland. Het ging over “Therapeutische relatie” en er werd een model over burn-out gepresenteerd, gebaseerd op de transactionele analyse (door Monique Theunnissen). Een plaatje van een watertrappelend mensje die bakstenen aan zijn benen heeft hangen. Deze bakstenen staan voor de boodschappen die je als kind hoorde en je eigen hebt gemaakt (bv. voel niet, doe niet, wees jezelf niet, etc.). Ze blijven je naar beneden trekken.

In je handen hou je de touwtjes die verbonden zijn aan ballonnetjes waarin de “aanpassingen” zitten (bv. doe je best, wees perfect, wees sterk, etc.). Die heb je in je gedrag ingebouwd als tegenwicht voor de bakstenen. Om veilig, geliefd en geaccepteerd te zijn. De ballonnetjes zullen moeten helpen om boven het water te blijven drijven.

“Mmm, wat een slim systeem, toch”

De bakstenen zijn verbonden met de ballonnen. Als je in een moeilijke periode zit (bv. een burn-out) en je begint te tornen aan de ballonnetjes verliezen ze hun lucht en je drijf niet meer zo hoog. Je gaat bijvoorbeeld minder je best doen of je mag fouten maken van jezelf.

Deze adviezen geef je vaak aan jezelf en je cliënten die het moeilijk hebben. De bakstenen blijven zwaar wegen, want daar is niks aan gedaan. Het water staat aan je lippen en je gaat weer hard aan de slag, de ballonnen krijgen hun lucht terug, maar binnen kortste keer ga je weer kopje onder. Het identificeren van de bakstenen en aandacht eraan geven is van groot belang, dan pas kan je omhoogkomen.

Spirituele workshops en persoonlijke ontwikkeling activiteiten geven aandacht aan zelfcompassie, zelfacceptatie en de overstijgende visie van het leven en het bestaan. Het creëert ruimte om uit je patronen te stappen, bijvoorbeeld door jezelf een retraite weekend of een dag weg van huis te geven.

In de nieuwe (veilige) ruimte en verstilling, maak je beter contact met hoe je je voelt en wat je nodig hebt. Je laad dan weer op, komt bij en neemt inspiratie mee naar huis. Je kan zeggen dat dit meer raakt aan de inhoud van de bakstenen dan de algemene adviezen van een gemiddelde praktijk ondersteuner GGz.

Hoe mooi zou het zijn als we in de klassieke ggz meer aandacht zullen hebben voor “het bestaan en zijn” en “fysiek uit de patronen raken”, waardoor er ruimte en inzichten komen.

Overgangsrituelen

Een andere mooie toevoeging van de “alternatieve richting”, is bewust zijn van de overgangsfases in ons leven. We vieren wel verjaardagen en kerst, maar de overgang van een meisje naar een jonge vrouw (menarche) of de overgang van vruchtbare vrouw naar de wijze vrouw (menopauze) laten we liggen. Vaak zelfs erger dan dat. Het is lastig, medisch, vervelend of we willen het niet en proberen het weg te poetsen of te fixen.

Het zijn cruciale transformatie momenten die de natuur ons schenkt. De veranderingen in de hormonen, als we ze bewust ontvangen, geven een grote kans en helpen ons lichaam en geest zich anders te gaan gedragen. Een meisje dat een jonge vrouw aan het worden is, moet dan ook meer losgelaten worden door haar moeder, waardoor ze zelf meer verantwoordelijkheid moet dragen, voelt dat haar vuur sterker gaat branden. Ze leert hoedster te zijn van haar eigen innerlijke vuur. Ze leert haar vuur te blijven voeden, niet uit te laten doven, maar ook om op te letten dat ze niet uit de pan schiet.

Moeders komen vaak op hetzelfde moment in overgang. Dat brengt ook uitdagingen met zich mee. Het los durven laten dat ze zich moeten bewijzen door hard te werken en meer hun eigen plan te durven trekken. Ruimte maken om opgeslagen patronen en emoties, die ze vaak vanuit puberteit hebben meegenomen, opnieuw te mogen aankijken en verwerken.

Als je het zo leest is het toch mega veel wat dan in beweging komt en aan het verschuiven is!

Daar hebben we nauwelijks aandacht voor, we spreken er niet over, laat staan we deze momenten vieren. Eer je jouw eigen menstruatie of menopauze niet, dan vergeet niet alleen je eigen wijsheid, maar ook die van je dochter.

Deze transities zijn niet gratis! Ze kosten energie en aandacht. We zijn wel druk bezig met de middelbare school en met de logistiek die veranderd. Dat moet natuurlijk ook, maar vergeet je eigen natuur niet en deel er in ieder geval over met andere vrouwen.

Ervaren samen met mijn dochter

Afgelopen weekend beleefde ik samen met mijn dochter een weekend, gecreëerd door Agnes Eising. Een weekend voor moeders en dochters, gefocust op de overgang van meisje naar jonge vrouw. Het was magisch om in een “dorp” gevuld met moeders en dochters te zijn en met elkaar te delen, samen te werken, elkaar te inspireren en het vertrouwen uit te spreken naar elkaar en vooral naar onze dochters. We hebben ze geerd en gezien, zijn uitdagingen aangegaan, wat onze band versterkte. Het was bijzonder om dit te voelen. Alsof er meer grond onder mijn “moedersvoeten” kwam, zodat ik steviger sta, mezelf waardeer en mijn dochters manieren respecteer. Ik zie nu helderder dat ze haar eigen pad loopt. Volgend jaar ga ik met mijn zoon op pad! Daar ben ik ook benieuwd naar! Het gaat waarschijnlijk anders zijn, maar net zo vruchtbaar vermoed ik.

Niet alleen samen, maar ook tegen

Dit prachtig weekend sloot aan het congres over “Therapeutische relatie”. Een week op Ameland, een dagje thuis en direct daarna een weekend in de natuur met mijn dochter. Dus flink buiten mijn dagelijkse patronen. Rust, intensiteit, verbinding, alleen zijn, in de zee springen, het vuur bewaken en nieuwe dingen leren. Ik voel een versteviging in mijn lichaam, geest en ziel. Dit heeft ook te maken met het besef hoe begrenzen (op een respectvolle manier) en confronteren van belang zijn. Dat ik in mijn werk, maar ook in de opvoeding mag ik veel vaker de positie van “boven-tegen” innemen, zodat er duidelijkheid is voor ons allemaal.

Zo’n beweging zorgt in therapie voor ontregeling, opschudding en verwarring, waardoor er energie loskomt en patronen kunnen verschuiven of zichtbaar worden. Van natuur zoek ik naar samenwerking, harmonie en wil liever geen “ruzie”. Wachten, hopend dat de ander het gaat inzien, geduldig moeten blijven, het slikken en doorgaan kan ik al super goed. Het probleem is dat ik dan van binnen of leeg of gefrustreerd raak. Mijn energie stroomt dan niet, mijn vuur staat laag en knalt er soms ongevraagd uit.

“Interessant, want ergens wist ik dat al natuurlijk.”

Nu, na vele rollenspellen gezien en gedaan te hebben tijdens het congres, doorvoel ik dit echt in mijn lijf, vertrouw ik erop en “moet” het gaan toepassen. Het is een superbelangrijke tool, waarmee ik wil leren werken. Dit verlangen valt in de vruchtbare grond die extra gevoed werd door het “moeder- dochter” weekend. Mijn systeem leert vanuit binnenuit vertrouwen te hebben in mijn intuïtie, mijn emoties en de behoeftes die eraan verbonden zijn. Dit neem ik mee en spiegel ik in mijn relaties. De bakstenen worden lichter, waardoor ik veel minder mijn best hoef te doen.

“Wat een rijkdom!”

“En dan ben ik nog niet klaar. Ik heb nog een stelletje voor je.”

Demonen en een queeste

In het voorjaar volgde ik op mijn werk een fascinerende masterclass over “het werken met existentiële demonen”. Ik heb toen mijn actuele demon ontmoet. Het ging om verantwoordelijkheid versus vrijheid. Oké, het was eerst een demon (een doorgeslagen ballonnetje), maar daarna werd het een oud kwetsbaar en angstig deel van me. Het deel dat iedereen en vooral zichzelf wil redden om de onderliggende angst af te weren. Een klein, maar diep verstopte zware baksteen). Die doorgeslagen ballon kende ik maar al te goed en ik probeerde het kleiner te maken. Maar zonder de “voedende” baksteen te identificeren bleef het gewoon terugkomen.

Met zachtheid kon ik mezelf in het geheel zien en ontvangen nadat de demon kwam. Het was een diepere laag, die ik niet eerder heb gevoeld. Dankbaar en blij, completer en minder zwaar. Deze baksteen is veel lichter geworden.

Afgelopen augustus, was ik in het bos tijdens een mini vision quest (48 uur alleen in natuur zonder eten, telefoon of andere afleidingen). Offline, maar wel online met mezelf doorvoelde ik in een ritueel, waarin ik deze oude diepgewortelde angst kon loslaten. Wetend en voelend dat ik het nu niet meer nodig heb, heb ik het in het bos achter gelaten en terug aan Moeder Aarde en de Natuur gegeven. Dit met respect en liefde. Wat een mooi vervolg op de masterclass met de demonen!

Het aardse leven

Tussendoor leef ik natuurlijk ook mijn aardse leven, ben moeder voor mijn kinderen, heb plezier met ze, zorg voor ze, werk, organiseer retraite weekenden, heb feestjes gedanst, gezongen, geslapen, koffiegedronken en geile en romantische seks gehad met mijn fantastische man. Ik ben natgeregend, heb niet kunnen mountainbiken, maar wel touwtje gesprongen, mijn hond verloren, samen gehuild en samen gelachen. Omhuld door de Natuur en gedragen door Moeder Aarde, in verbinding met mijn (ziels)familie. 

Laag na laag, dieper, verbonden met mezelf in al mijn facetten ben ik steeds meer verliefd op mezelf en de geniale patronen van mijn geest en ziel. Ik ben ontzettend dankbaar voor mijn lichaam, ziel en menselijke hart, vol met liefde en kwetsbaarheid.

“Zo menselijk ben ik nog nooit geweest en het wordt alleen maar erger.”

Het voelt als overvloed en als een prachtige oogst! Nu komt de tijd om het nog dieper te integreren, te vertrouwen en te rusten. Rust, zijn en bij mezelf blijven tijdens de donkere dagen van het jaar.

Liefs,
Klara